फेसायदान
	 
	आता फेसबुकात्मके देवे । ना वाग्यज्ञे वैतागावे ।
	तोषोनि पोस्टीस द्यावे । फेसायदान हे ॥१॥
	 
	जे अनेकांप्रती जळे । कळे तरी ते ना वळे ।
	तया परस्परांचे लळे । लागावेजी ॥२॥
	 
	आयड्यांचे घमेंड जावो । कंपूबाजी अस्त पावो ।
	जो जे वांछील तैसा लाहो । प्रतिसादो ॥३॥
	 
	तू खाजवी पाठ माझी । मीही खाजवितो मग तुझी
	ऐसी सांठगाठ खुजी । जावो लयासी ॥४॥
	 
	काव्यत्त्वही जे रसहीन । ललीतही जे तथ्यहीन ।
	तरीही रसिक सज्जन । सोयरे होतु ॥५॥
	 
	कुणी नर असो वा नारी । नसो तयी लेखणी विखारी ।
	अनवरत फबुवरी । नांदो संवादू ॥६॥
	 
	चला साहित्यिकांचे गावी । तया ऐकवू कविता काही ।
	काव्य आमुचे “रटाळ” नाही । समजाविण्याशी ॥७॥
	 
	काही पोस्टी अर्थाविन । हीन भासती सर्वांगिन
	जैसी कुणी अलंकारहीन । सुवासिनी ती ॥८॥
	 
	काव्य म्हंजे नोय रद्दी । नाकळे जया न चित्तशुद्धी
	तयांस द्यावी शुद्धबुद्धी । रे फेसबुक्या ॥९॥
	 
	किंबहुना सर्वज्ञानी । ऐसा कोणी स्वत:स मानी ।
	पाजीजो तयास पाणी । बुक्कीत एक्या ॥१०॥
	 
	आणिक वंगाळ लेखणे । अश्लिल शब्द विशेषणे
	योजिल अश्लाघ्य दुषणे । पुच्छ तया फ़ुटावेजी ॥११॥
	 
	येथं म्हणे श्रीफेसबुकाय । हा होईल दान अभय।
	येणे वरे बुकेफेसाय । नाचते झाले ।।१२।।
	 
	- गंगाधर मुटे 'अभय'
	============