माझ्या नवीन काव्यसंग्रहातील कविता सादर करतो. अवकाळी पाउस आणि गारपिटीने बेजार झालेल्या शेतकऱ्यांच्या भावनानांचे प्रतिबिंब शब्दांकित करण्याचा एक प्रयत्न ..

|| तुझीपण काही खैर नाही नशिबा आता ||

किती पाडशील चरे काळजाला नशिबा आता
नक्षत्रांचे देणेही देऊन थकले नशिबा आता ||

कोणत्या जन्माचे पाप मी फेडतो आहे
भोग हे कधी संपणार नशिबा आता ||

दु:खातही सुख मी कुठे शोधिले होते
सुखासाठी माझी माघार नशिबा आता ||

देताना तू छप्पर फाडून देतोस म्हणे
ओंजळीत मावेल इतकेच दे नशिबा आता ||

आकाशात पहिले चांदणे टिपूर होते
आसवांचे मोती दान दे नशिबा आता ||

भावनांना माझ्या कुठे होतात वेदना