माझा बाप!

नांगराचा फ़ाळ आडे, तव्हा लागे धाप।
घाम गळे टप-टप, वलाचिंब बाप॥ध्रृ॥

रानामंधी उन्ह-पाणी बाप झाला काळा।
कसातरी भागवितो पोटाच्या या जाळा।
कर्जापायी-२ सावकार देई घरा ताप।
तव्हा मला आगतिक दिसे मव्हा बाप ॥१॥

दरसाली पेरणीला काढा लागे रिन।
उण्या-दुण्या बोलण्यानं कावून जाई मन।
भरल्या डोळ्यान्-२म्हणे मागल्या जन्मीचं हे पापं।
तव्हा मला कासाविस दिसे मव्हा बाप ॥२॥

माय माझी रोज म्हणे रिन नका काढू।
वरल्या-वरी पोट भरून पसा-पसा जोडू।
लेकराले-२ सुखी ठेवू नको असा शाप।
तव्हा मला देवावाणी भासे माय-बाप ॥३॥

सुगी येता बहरून दाणं-दाणं भरे।
माप जव्हा पदरात तव्हा चिंता सरे।
ढगफ़ुटी-२ कव्हा, कव्हा दुष्काळाचं माप।
तव्हा जीवा कटाळला दिसे मव्हा बाप ॥४॥

कसा-बसा माल काढून मोंढ्यामंधी नेई।
अर्धा माल चाळणीत अर्धा रिनात जाई।
व्यापारी हा-२ अडाण्याला मारी नवी थाप।
तव्हा मला अर्धमेला दिसे मव्हा बाप ॥५॥

मणून म्हंतो जीवा ऊठ शिकून मोठा होई।
'साहेब' होता घराची ही अवदसा जाई।
माय-बापा-२ फ़ुलागत जपून नोटा छाप।
तव्हा त्याच्या डोळा येई सुखाची ही झोप ॥६॥

- दिलीप वि चारठाणकर
सेलू [परभणी ]
-----------------------------------------