अभिव्यक्ती

एक कवी,
त्याच्याच ए. सी. केबिन मध्ये बसून
लिहितो त्याच्या गावाच्या 'दुष्काळाची एक कविता'
इतकी खोल, इतकी विदारक कि,
वाचताना वाचकाच्या मनात शिरते आर पार …
आणि पिळवटून टाकते त्याचं काळीज.
त्याला आठवतो त्याने मागे सोडलेला त्याचा गाव.

तो उभा राहतो ….
कवितेतील त्या नायकाच्या जागी …
आणि आठवू पाहतो त्याचा भूतकाळ …
त्याला दिसू लागते चुलीसमोर फुकणी फुकत
बसलेली त्याची माय…
तिच्या डोईवर नावापुरताच उरलेला
जीर्ण साडीचा फाटका पदर …
सभोवताली काळवंडलेल्या घराच्या भिंती…
घामानं मळकटलेली बापाची
कधी काळी पांढरी असलेली टोपी.